– Горак батрацкі хлеб, горак! Долю клянеш сваю часам. Кончылі мы капаць насып, і завярнуў я у горад. – Ты ўжо ня раз гаварыў нам! Бэльку спусьціў бы на вокны! А што, тытун нам ня змокне? Валец прыціснуў бы клінам!.. – Разам служыў з тваім братам.. Працы, брат, праца няроўна. Сталь выліваючы з домны, змыешся потам дзесятым. – Што ж тут банкрату ня відна? Ты пашукаў бы, Гаўрыла! Кранам канат падхапіла! Гэй, там! разгружвай вінду!.. – Помню, як сяньня, маторам пальцы яму адарвала, пагараваў ён нямала, зьведаў нямала ён гора... – Можа на вінду хто гляне! Што там арцель ўся пабегла? Эх, абарвалася цэгла!.. зьбіла кагось з рыштаваньня! – Што ж, і сьпяваць не ахвота, – ціха арцель гаварыла. Вінда скрыпела і ныла, Ціха кіпела работа.
1933
|
|